Wetten en regels kunnen impact hebben op kinderen, nu of later. Maar kinderen kunnen bijvoorbeeld niet stemmen en zitten vaak in een afhankelijke positie. Het risico bestaat dat de belangen van kinderen over het hoofd worden gezien en dat er onvoldoende rekening wordt gehouden met hun rechten. Daarom lanceerde de Kinderombudsman op 10 december 2024 de Kinderrechtentoets, te vinden op https://kinderrechtentoets.nl/. Aan de hand van vier stappen breng je de belangen van kinderen in beeld en weeg je deze af. Door de Kinderrechtentoets krijgen de belangen van kinderen een vaste plek, én krijgen kinderen de kans om mee te praten over regels en wetten die hen kunnen raken. Met de toets  willen we ervoor zorgen dat iedereen die beleid of wetgeving maakt, zich ervan bewust wordt dat regels impact kunnen hebben op kinderen. Ook als het gaat om onderwerpen waarbij je niet meteen aan kinderen denkt. Tijdens de plenaire sessie zullen we meer vertellen over het ontstaan en de achtergrond van de kinderrechtentoets, en de inhoud daarvan. Waar is de toets op gebaseerd, en hoe werken de stappen van de toets?

Centraal staan de randvoorwaarden die nodig zijn voor een goede gedeelde verklarende analyse. Ook laat Ellen zien hoe een verklarende analyse helpt om uit te zoeken wie de jongere en de ouders echt zijn. Zo wordt het kinderrecht Optimaal opgroeien vormgegeven. Het is van essentieel belang voor een goed leven, voor de toekomstige kracht en de gezondheid van kinderen, voor de kwaliteit van het samenleven en voor de veerkracht van de samenleving.

 

Sharon presenteert de methode en bevindingen van haar proefschrift Boemerang-beleid – Over aanhoudende tragiek in passend onderwijs- en jeugdzorgbeleid, aangevuld met inzichten uit twee jaar vervolgonderzoek. De lezing laat zien hoe beleid systematisch onderzocht kan worden op de denklogica waaruit het voortkomt, in plaats van op uitvoering of effect. Aan de hand van causale analyse over een periode van vijftig jaar worden herhalende patronen en onderliggende mechanismen zichtbaar gemaakt. De bevindingen zijn confronterend: beleidsproblemen blijken vaak een gevolg van eerdere pogingen ze op te lossen. De lezing nodigt uit tot denken: niet over méér of beter beleid, maar over het terugkerende denkraam dat zulke oplossingen blijft voortbrengen. Ze legt uit hoe beleid zichzelf kan versterken, zelfs als het niet werkt – en waarom dat moeilijk maar niet onmogelijk te doorbreken is. De lezing reikt geen oplossingen aan, maar doet een appèl om het vraagstuk vanuit het langetermijnperspectief te benaderen.